Vrijdag 16 januari

Vandaag waren we vast van plan om de les die we enkele dagen geleden al hadden voorbereid eindelijk te geven, maar ook nu waren er weer weinig kinderen, slechts 8. Als we dan grammatica uitleggen kunnen we volgende week weer opnieuw beginnen. Dan maar weer op de spelletjestoer. Eerst begonnen we in een kring en ieder mocht iets over zichzelf zeggen in het Engels en deed dan een stap naar voren. Bijvoorbeeld: I have a sister of I live in India. Al de personen die dat ook hadden, deden ook een stap naar voren. In het begin ging het nog wat stroefjes maar gaandeweg werden de kinderen wat vrijer en ook enthousiaster. En wat het leukst van ales was: de teacher deed nu ook mee. Je kon aan de reactie van de kinderen zien dat ze dit niet van hem hadden verwacht en we kwamen ook wat meer over hem te weten. Zo heeft hij blijkbaar twee motoren en een auto, speelt hij elektrische gitaar en houdt hij van rockmuziek. Kijk, zo hoor je nog eens wat.
We hadden ook nog een ander spel wat erg leuk uitpakte: de kinderen kregen op hun buik en rug ieder een letter geplakt en hiermee moesten ze, in groepjes van vier,in tien minuten zoveel mogelijk Engelse woorden maken. Dit zorgde voor beweging, interactie en veel hilariteit.
De rest van de tijd mochten de kinderen brieven van Nederlandse kinderen beantwoorden die Julie had meegebracht en we zagen meteen een enorm verschil:de brieven van de Nederlandse kinderen waren op het gebied van het gebruik van Engels veel beter, maar de Nederlandse kids hadden niet zo veel aandacht besteed aan hun brief terwijl de Indische kinderen erg hun best deden om hun brief zo mooi mogelijk te maken met tekeningen en stickers en het was bijna aandoenlijk om te zien hoe goed ze hun best deden om zo netjes mogelijk te schrijven. Wat een verschil!
'S Middags waren de docenten weer aan de beurt maar ook bij deze les was het niet zo druk. Toch ging deze les ook weer prima en het is mooi om te zien hoe graag zij Engels willen leren. Maar wat een moeite hebben ze toch met de uitspraak. Sommige lettergrepen slikken ze helemaal in en ze spreken zo verschrikkelijk snel dat ik het vaak helemaal niet kan volgen. Ik laat ze dan ook vaak woorden of zinnen herhalen in de hoop dat dit helpt om een betere uitspraak te krijgen.
Vanmiddag stond voor Joleen en mij het onderdeel Sarishopping op het programma. Seema begeleidde ons naar een Sariwinkel in de wijk Lanka. In die winkel lagen honderden Saris, netjes opgevouwen, opgeslagen. We mochten op een stoel gaan zitten en de mannen (!) pakten steeds een Sari (dat is eigen alleen maar een hele lange lap stof, de uiteindelijke vorm komt pas als je hem draagt, een ingewikkelde procedure, maar dat zien we later wel) en spreidden die voor ons uit op het soort van podium waarop ze stonden. Vonden we er een echt mooi, dan propte de verkoper de stof op een bepaalde manier in zijn broek (het is niet zo fout als het klinkt!) en drapeerde de rest om zijn middel en over zijn schouder zodat we een indruk kregen van hoe het eruit zou zien. In een mum van tijd hadden we zo tientallen Sari's gezien en lag het podium bezaaid met stof. Geen nood, er is ook een Sarivouwer in dienst die alles weer netjes opvouwt en terruglegt in het rek. Uiteindelijk kozen we twee mooie exemplaren uit met veel goud en glitters. All handmade, maar dat zal wel niet voor deze prijs ( een paar tientjes). Toen nog even langs de bangleshop voor bij passende armbanden en oorbellen en klaar is kees. Bijna dan, want er moet nog een opmaatgemaakt topje bij. Seema belde meteen haar huiskleermaakster en die stond binnen twee minuten op de stoep om mijn maten op te nemen. Gelukkig heb ik nog wat inspraak in het model en ik kies voor een kuise versie waarbij geen buiknavel of iets dergelijks te zien zal zijn. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat van deze geweldige exercitie en kan bijna niet wachten tot zondag, dan is mijn outfit compleet.
's Avond liep ik nog even op straat en ook nu weer werd ik veelvuldig aangesproken door allerlei Indiers. En het valt me steeds weer op dat ze gewoon vriendelijk vragen waar ik vandaan kom en wat ik van hun land vind, ze zijn niet opdringerig en als ik zeg dat ik naar huis ga dan draaien ze gewoon om. De verkopers in de winkels zijn hetzelfde. Ze laten vol trots hun handelswaar zien en als ik aangeef dat ik niets wil kopen dan is het ook goed. De enkele woorden Hindi die ik spreek, helpen echt om een leuk gesprekje te voeren.
Vanavond was er een bruiloft vlakbij onze straat dus ik ging even kijken om een paar foto's te maken. Een jongen vroeg daar 100 roepies voor. No way! Dan maar geen foto's. Maar de broer van de bruidegom had mij ook al gespot en vertelde stralend dat zijn broer net getrouwd was en dat hij dat zo leuk vond en hij stelde me aan zijn vrienden voor, dus dat was een heel andere ervaring. Ik had waarschijnlijk best nog foto's kunnen maken van de trouwerij maar dinsdag is daar volop gelegenheid voor want dan trouwt Surab, een goede kennis van Katarina, en dan mogen wij ook komen, met Sari!