Zaterdag 24 januari

Vandaag een klein beetje uitgeslapen, want pas om 10 uur ga ik met Seema mee naar haar kantoor voor een puja (religieuze ceremonie) en mijn rugzak is al bijna ingepakt dus tijd genoeg.
Nog even naar een winkeltje om het laatste geld op te maken en dan ben ik er klaar voor. Seema draagt de gele Sari die we pas samen hebben uitgekozen en het ziet er mooi uit. Maar om half elf is ze nog niet klaar dus ik heb geen tijd meer om met haar naar kantoor te gaan helaas.
Na een best wel emotioneel afscheid ga ik voor de laatste keer naar Mark waar de anderen ook al allemaal zijn. Ik krijg nog een leuk souvenirtje van Mark: het bordje met No Parking dat aan de poort hangt. Het is een hartstikke scherp, ijzeren ding dus ik ben benieuwd hoe ik dit door de douane krijg...
Ik ben de eerste die vertrekt dus iedereen is er om mij uit te zwaaien als ik in de taxi stap. Die gaat me door het knotsgekke verkeer naar het vliegveld brengen. Gelukkig hebben we tijd zat want het verkeer is echt een ramp vandaag.
Als de douanier mijn No Parkingbord ziet zegt hij dat het niet mee kan als handbagage. Heel geduldig helpt hij me om het in te pakken en aan mijn rugzak te binden zodat het als gewone bagage mee kan. En juist daarom vind ik dit land zo leuk! In Nederland zouden ze toch zeggen: zoek het lekker zelf uit met je bagage en hier helpen ze je gewoon meteen. Dat is het verschil.
In het vliegtuig raak ik aan de praat met een jonge dokter van 25 die in Varanasi studeert aan de BHU. Hij vindt helemaal niet dat de mensen in Varanasi zo aardig zijn, hij komt uit het zuiden van India en vindt ze daar nog veel vriendelijker... En van Ayryuveda moet hij helemaal niks hebben. Toch hebben we een leuk gesprek.
Op het vliegveld van Delhi raak ik nog aan de praat met een Amerikaan die op skivakantie is. Dat is het voordeel van alleen reizen, je maakt makkelijker contact met andere reizigers en hoort interessante verhalen.
En zo komt aan deze trip langzaam een eind.
Het is mooi geweest en mooi geweest is het zeker!

Wat ik zeker ga missen:
Het enthousiasme van de kinderen en docenten van Little Stars School.
Mijn collega's Ann Cathrin, Anouk, Julie, Michelle, Richard, JP en Joleen en onze Mama Cow Katarina en dan vooral de goede samenwerking en de lol die we gehad hebben.
Mijn hostfamily en dan vooral Seema.
De vriendelijkheid van de Indiers.
Motorriksjarijders die als een gek tekeer gaan in het verkeer.
De wandelingen naar school in de vroege morgen.
Geiten met truien aan.
Wandelende koeien.
Mensen die je begroeten met Namastee.
De hindoeistische manier van denken.
Yogalessen en het speciale abrikozengeurtje dat Dominique gebruikte.
Hindilessen.
Een Sari dragen.
Voor een habbekrats een kledingstuk kopen.
Thee drinken met Jan en Alleman.
Koffie drinken bij de Mark of bij Flavour cafe.
Wandelen langs de Ganges.
Vriendelijke verkopers.
Het Indische eten (over het algemeen).
De geur van wierrook.

Wat ik zeker niet ga missen:
De kou, vooral de koude klaslokalen en de mist.
Toeterende auto's, motoren, riksja's, vrachtwagens en bellende fietsers op straat.
Agressieve honden en apen.
Een emmer als douche.
Een telefoonrekening van 100 euro voor vier korte telefoontjes.
Diarree.
Koeienpoep.
Tien keer per dag je schoenen uitdoen.
Elke dag Dal soep eten.
Een tafel als bed.
Computers die je memorystick wissen.
Vieze wcs.
Stof, stof en nog eens stof.
Eten dat zo heet is dat je er een snotneus van krijgt.
Mensen die uren te laat komen.
Vuilnis op straat.
Over je eigen Sari struikelen.

Dit was mijn (voorlopig, you never know) laatste bericht.
Dank aan alle lezers voor de belangstelling en ik zie de meeste van jullie vast en zeker binnenkort!