Vrijdag 23 januari

De laatste lesdag vandaag. Julie en ik gaan de kinderen vermaken met spelletjes en als beloning krijgen ze een taart. We verdelen ze in drie groepen en wat een verschil met de eerste week. Toen wisten ze niet wat ze ermee aan moesten en nu zitten ze binnen een halve minuut in drie groepjes. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze proberen de puzzels op te lossen: al die donkere kopjes bij elkaar zodat je alleen een berg zwart haar ziet. Aan het eind is er taart en ze zijn inmiddels allemaal erg uitgelaten zodat het steeds moeilijker wordt om ze rustig te houden. Ze hebben ook nog allemaal tekeningen voor ons gemaakt en een bloemetje gekocht. Zo leuk! En zo geweldig ook als je bedenkt dat deze kinderen tot de armsten van de stad behoren. Het enthousiasme van de kinderen gaan wij zeker missen.
's Middags zijn de docenten aan de beurt. Zij krijgen hun test terug (iedereen geslaagd op eentje na) en Pierre geeft ze de financiele beloning die hij uitgeloofd had. Ook hier is er taart en ik krijg een doosje chocolaatjes. Ik geef ze een mooie groepsfoto en ik weet zeker dat ik ook deze lessen zal missen.
's Avonds is ons afscheidsfeestje en ieder van ons moet hierbij een stukje opvoeren. De een doet iets in Hindi, twee anderen dansen en Joleen en ik doen een voordrachtje over hou koud het was maar hoe de mensen ons met hun vriendelijkheid hebben verwarmd.
Op weg naar hete feestje overkwam me nog iets leuks: op zondag had ik kaarten gekocht van een jongen. Het was een heel gedoe om geld te wisselen, want ik had alleen briefje van 1000 (ong. 13 euro). De jongen zei dat ik later wel een keer mocht betalen maar dat vond ik geen goed idee. Uiteindelijk lukte het toch om te wisselen alleen hij kwam nog 20 rupie tekort 30 cent). Hij beloofde om dat deze week een keer te geven. Helemaal niet meer aan gedacht natuurlijk tot ik hem gisteren tegen kwam. Ik zat in een riksja, op weg naar ons feestje, en toen zag ik hem. Hij riep:"He Burnie en ik riep, he 20 rupies." Hij rende achter de riksja aan met het geld in zijn hand. Fantastisch toch! Dus hij mocht het geld van mij houden maar ik was echt onder de indruk van zijn eerlijkheid.
Om kwart voor zes zitten we allemaal klaar, want het feest begint om zes uur. Niet dus! Om zeven uur is er nog geen mens, alleen Dominique, de yogadocent, maar ja, die is Engels dus ook gewend om enigszins op tijd te komen.
De eerste gasten komen iets na zeven uur binnen en dan wordt het toch nog leuk en gezellig. Er is genoeg eten en drinken (chai en water) en we doen allemaal ons kleine optreden en Katarina heeft nog een leuk aandenken voor ons: voor ieder een persoonlijk fotoboek. Zeer mooi en leuk.
Om een uur of elf zijn we weer thuis en dan is het alvast wat inpakken en vroeg slapen want morgen wordt een lange dag.