Donderdag 15 januari

Vandaag konden we eindelijk weer eens gaan lesgeven.
Helaas, toen we op school arriveerden, waren er maar heel weinig kinderen. Dat was aan de ene kant te wijten aan de kou en aan de andere kant aan het feit dat het dag twee van het kitefestival was.
Wij hadden maar vijf kinderen in onze klas. We besloten om de geplande les uit te stellen tot morgen en vandaag leuke (nog leuker dan anders) spelletjes met ze te spelen. De aanwezigheid van deze trouwe groep moet beloond worden, nietwaar? We speelden eerst een communicatiespelletje, een soort van vraag en antwoord met vragen als: 'Wie is je favoriete docent en waarom?' en 'Wat was het leukste tv-programma dat je als kind altijd keek?' tot aan 'Zou je naar de maan willen reizen?' Ze vonden het erg leuk en deden goed hun best en ook hier zag je weer het enorme verschil in niveau, maar ook de kinderen die niet zo goed zijn in Engels hadden een grote glimlach op hun gezicht. De docent die steeds een beetje met ons meekijkt wilde niet meedoen maar 'the moment of the day' was toen een van de kinderen tegen hem zei: This question is for you, sir. Op het kaartje stond: 'What makes you angry and why?'. Hij deed leuk mee en zei dat hij boos wordt als kinderen door zijn uitleg heen praten en niet luisteren. Het is ook overal hetzelfde!
Hierna deden we nog een ander spel waarbij de kinderen echt in actie moesten komen, beweging dus! Dat ging ook superleuk en het is geweldig om te zien hoe leuk ze deze spelletjes vinden en hoe fanatiek ze zijn. Kortom, we hadden een geweldige morgen.
De lunch was vandaag ook speciaal. Normaal gesproken krijgen we op school elke dag ongeveer hetzelfde eten maar vandaag had de kokkin iets anders gemaakt: aubergines met een knapperig deegkorstje eromheen. We zaten allemaal enorm te schransen en het is echt jammer dat ik na deze maaltijd niet even een dutje kon doen. De teachers stonden al weer te popelen om les te krijgen, dat wil zeggen: de happy few, want vandaag schitterde de helft door afwezigheid, jammer genoeg. We hadden toch een leuke les met diverse werkvormen en steeds weer fanatieke docenten die elkaar bij het minste of geringste foutje meteen verbeteren. In Nederland zouden wij daarvan chagrijnig en onzeker worden, maar hier is dat de gebruikelijke manier. Klein cultuurverschilletje zoals er zoveel zijn.
Aan het eind van de middag kregen we een rondleiding bij een organisatie die kinderen (alleen meisjes) van prostituees opvangt en onderdak geeft. Dankzij deze organisatie krijgen deze kinderen een nieuwe kans op een enigszins normaal leven; ze krijgen eten, drinken, een dak boven hun hoofd, structuur en ze gaan naar school. Al deze basisfaciliteiten zouden ze anders waarschijnlijk niet hebben. Het was hartverwarmend om te zien hoe deze (Franse) vrouwen met veel liefde voor deze meisjes zorgen en het mooiste van de presentatie vond ik nog dat ze geen fantastisch succesverhaal vertelden maar dat ze heel eerlijk aangaven hoe het er in het huis aan toegaat, hoe lastig het is om met sommige pubermeiden om te gaan, wat voor problemen er zijn met de ouders, de omgeving en kinderen etc. Ze liet ook zien hoe goedbedoeld maar toch best wel idioot giften van Europese bedrijven kunnen zijn. Op het dak van het huis stonden moderne zonnepanelen (een gulle gave van een Frans bedrijf), maar er is niemand in India die weet hoe je zulke dingen moet onderhouden dus die doen het niet en op hetzelfde dak was ook een boiler geplaatst die moet zorgen voor warm water (een Zwitserse donatie). Helaas brengt de boiler het water in de zomer bijna tot aan het kookpunt dus ook dat dure ding wordt niet gebruikt. Het doet me denken aan de beamer die een Nederlands bedrijf meende te moeten schenken aan de Little Star School. Die hangt in een lokaal aan het plafond zonder dat iemand er ooit iets mee doet.
Het kan gelukkig ook anders: de fietsen die de organisatie een aantal jaar geleden kreeg, zijn echt een uitkomst en ze worden door de kinderen elke dag gebruikt.
Na deze interessante rondleiding was het weer tijd voor yoga. Helaas was de deur van hét yogalokaal op slot en de sleutel die we hadden paste niet. De pogingen van Richard, Julie en mij om het slot met een haarspeld open te krijgen, hadden als teleurstellend resultaat dat slechts de binnenkant van het slot naar buiten kwam zodat het waarschijnlijk echt gemold is. We wilden proberen om een aap de schuld hiervan in de schoenen te schuiven door er een te vangen en bij de plaats van het delict vast te binden, maar we beseften dat de aanwezigheid van onze vingerafdrukken meteen in onze richting zal leiden. We kunnen alleen maar hopen dat er volgens de Indiase wetgeving geen al te hoge straf ligt op het vernielen van een slot.
To be continued, als we morgen nog op vrije voeten zijn...