Maandag

Na een vrij onrustige en koude nacht (nu weet ik wie het spijkerbed heeft uitgevonden, zeker een Indier want zij slapen sowieso op een knoerharde plank dus veel verschil is er niet!) werd ik om half zeven wakker van de wekker. Dat was nog een beetje vroeg dus ik draaide me nog even om. Uiteraard schrok ik toen veel te laat wakker. Het was al half negen en ik moest over een half uur bij de Mark zijn dus dat werd haasten. En ik had het ontbijt besteld voor acht uur, dus dat ging ook al niet lukken. Bij mijn kamerdeur lag een briefje waarop stond dat Seema naar de gym was en dat het ontbijt dus later werd geserveerd.
Lekker slordig om je op de eerste dag al te verslapen. Seema vond het geen probleem en maakte snel thee en toast voor me. Ik wilde ook nog graag even douchen maar niet met koud water. Geen probleem, Seema maakte de warme douche voor me in orde. Nou ja, douche, een emmertje met lauw water met een bakje om het water over je hoofd te gieten. Wat zal ik straks toch weer genieten van alle luxe die wij thuis hebben! En, Toon, een nieuwe badkamer is nog lang niet nodig als je het hier zo ziet.
Tijdens het ontbijt kreeg ik een berichtje van Katarina met de vraag of ik wat diareeremmers mee kon nemen. Het eerste slachtoffer is dus al geveld!
Vlug vertokken naar het cafe om de rest te ontmoeten. Richard stond me al op het eind van het steegje op te wachten en samen probeerden we de weg te vinden tussen het verkeer dat nog veel hectischer was dan gisteren. We vonden de weg bijna in een keer en misten alleen de laatste afslag. Gelukkg was nog lang niet iedereen er dus kon ik mooi even internetten en een koffie bestellen. Helaas was ik de camera vergeten dus ik snelde terug naar huis om deze te halen. Helaas kon ik het huis niet terugvinden dus toch maar weer terug zonder camera.
We kregen een rondleiding van een Amerikaan die al 17 jaar in India woont. Hij was helemaal verindischt en wist enorm veel te vertellen over het Hindoeisme, allerlei tempels, oude verhalen en dat soort dingen. We zagen onder andere: een plaats waar mannen komen om met wapenstokken te trainen (die stokken mag niemand anders aanraken, erg heilig), een tempel die door echtparen bezocht wordt die ongewild kinderloos zijn. Deze mensen trekken dan al hun juwelen en hun kleren uit, baden in het heilige water en laten hun spullen bij de tempel achter als offer in de hoop alsnog kinderen te kunnen krijgen.
We zagen ook het bekende deel van Varanasi waar lijken worden gecremeerd. Dat gebeurt ook weer op een rreligieuze manier waarbij het lijk (is in doeken gewikkeld en versierd met goudkleurige doeken en bloemen) in de Ganges wordt ondergedompeld en daarna op een brandstapel wordt gelegd die dan wordt aangestoken. Het is een mooi ritueel om te zien maar het is er uiteraard wel mistig van alle rook die in de lucht hangt. De stank valt reuze mee, want ze gebruiken sandelhout voor de geur.
We stopten in een beroemd theehuis waar mensen van heinde en ver schijnen te komen om de beste chai van de wereld te proberen. Het was maar een armetierige bedoening met een paar smerige bankjes in een hoekje. De toast die we kregen smaakte wonderwel en de chai werd snel geserveerd, ik heb deze niet geprobeerd dus of het echt de beste ter wereld is kan ik niet beoordelen.
Per tuktuk gingen we naar de volgende bestemming. Zo'n ritje kan ik iedereen aanbevelen: het is snel, spannend, eng, leuk, vrolijk, snel, onvoorspelbaar en luidruchtig, kortom een attractie die veel leuker is dan welke achtbaan dan ook. En dat voor 20 rupie!
Hierna bezochten we een winkel waar ze allerlei shawls, tassen, sokken maar ook muziekinstrumenten en dergelijke verkopen. Het is ook een restaurant en blijkt een ontmoetingsplaats voor Europeanen en Amerikanen. We spraken met een Duitse, een Fransman en enkele Amerikanen die elkaar allemaal blijken te kennen. De lunch was niet Indisch maar Italiaans.
Katarina gaf ons de opdracht om voor 30 rupie een ritje met een riksja te boeken naar Assie crossing. Richard en ik gingen samen en kregen al gauw een riksja te pakken. De arme riksjarijder moest ontzettend hard werken om tegen de heuvel oo te komen en halverwege liep zijn ketting erook nog af. Natuurlijk wilde hij meer geld dan de afgesproken 30 rupie. Ik gaf hem uiteindelijk 40 terwijl hij 50 had gevraagd. Ach ja.
We kregen even wat vrije tijd en moesten om half vijf terug zijn voor de Scavenger hunt. Onderweg kocht ik nog een stadsgids van Varanasi, die kan in de toekomst nog wel van pas komen.
De scavenger hunt bestond uit het terugvinden en foto's maken van plaatsen die we tijdens de stadswandeling hadden bezocht. We wisten die natuurlijk met geen mogelijkheid te vinden maar we kregen hulp van een aardige shawlhandelaar. Hij zeulde met ons de halve stad door en natuurlijk moesten we daarna zijn winkeltje bezoeken. Hij had prachtige shawls gemaakt van yakhaar en konijntjeshaar. Erg mooi, maar de konijntjes vonden we te zielig maar de yakshawl kon ik niet laten liggen.
We moesten ook nog een kaarsje aansteken bij de Ganges. Een paar aardige jonge kaarsverkoopstertjes smeerden ons veel te dure kaarsen aan en hielpen ons bij het ritueel. Zeker weten dat we voor even verzekerd zijn van een goed karma! Erg leuk en grappig; deze kinderen hebben een echte handelsgeest zonder al te opdringerig te zijn.
Onze groep kwam uiteindelijk als scavengerhuntwinnaar uit de bus, dankzij de hulp van allerlei aardige Varanasiers.
Het laatste onderdeel van de dag was de aanschaf van Indisch kledij. Met ons Europees kloffie kunnen we ons schijnbaar niet op school vertonen. In een uur tijd was de nabijgelegen winkel met Indische blouses, broeken en shawls veranderd in een grote klerenbende. Omdat we met zeven mensen ieder minstens zes kledingstukken hadden gepast in een ruimte van enkele vierkante meters zonder pashokje, stoelen of andere faciliteiten was dat eigenlijk niet eens verwonderlijk. De eigenaar vond het allemaal best, waarschijnlijk heeft hij aan ons vandaag een dik weeksalaris verdiend.
Het was inmiddels na achten, tijd om naar de gastgezinnen terug te gaan voor het avondeten.
Ik kreeg rijst met een soort van groentenballetjes in Chinese saus en daarbij de onvermijdelijke currie en chapatibrood. Het laatste wordt door Sheema eigenhandig gebakken zo liet ze me even later zien.
Toen ik bijna klaar was met eten zag iets bewegen onder de kast. Het was, inderdaad, een muis! Gatverdegatver, ik ben echt als de dood voor muizen. "It will go away." Was lauwe reactie van Yash en een bemoedigend "it happens all the time".
Ik hoop dat hij gelijk heeft en neem me voor om vanavond al mijn spullen bovenop de tafel te zetten.