Zondag 18 januari

Vanochtend mocht ik uitslapen maar op een plankbed lukt dat niet echt. Daarom stond ik toch maar gewoon op tijd op zodat ik de was weg kon brengen en op mijn gemak koffie kon drinken en internetten bij Mark's. Onderweg daarnaartoe zag ik dat de koe die al de hele week ziek oo straat lag, was overleden. Iemand had er een doek overheen gegooid met een rood teken eroo en op het voorhoofd van de koe was ook een streep aangebracht met rood poeder. Naast de koe zat iemand op een krukje en er stonden wat mensen bij, het zag er best wel triest uit. We hebben gehoord dat koeien na hun dood niet in de Ganges worden gegooid zoals we eerst dachten, hun huid wordt gebruikt voor schoenen en dergelijke, de botten worden vermalen en in de landbouw gebruikt en over wat er met de rest wordt gedaan is men wat vaag. Er zal in elk geval in de loop van de dag iemand komen om de koe op te halen.
Toon had me gemaild dat Geert Jansen Prins van Mariaheide is geworden en Anick had zelfs een filmpje van de onthulling gestuurd. Zo ben ik weer helemaal bij en ik wens Geert en zijn vrouw Marion een plezierige tijd toe.
Ik had, voordat de anderen kwamen, nog ruim de tijd om nog even rond te wandelen en ik zag een klein winkeltje wat bij binnenkomst enorm bleek te zijn. Zo is dat hier steeds: je ziet een klein winkeltje, maar dan zegt de eigenaar:"ik heb nog meer, kijk maar hier." En dan gaat er een deur open naar een volgende kamer en nog en nog een en vaak is er ook nog een trap naar boven naar kamertjes met nog meer spul.
Ik kocht een paar mooie souvenirs en wie weet kom ik nog eens terug in deze winkel, ik zou hier makkelijk een paar uur door kunnen brengen, zo veel is er te zien: van kleine beeldjes tot maskers, antiek, alles is hier te koop.
De anderen gingen een lange wandeling maken, maar Joleen en ik hadden afgesproken om een kijkje te nemen bij de kruidenmarkt en bij het station. De eerste bleek dicht te zijn omdat het zondag is. Och, een wandeling door de nauwe straatjes in de buurt was ook leuk. Onderweg kwamen we steeds mensen tegen die op weg waren naar de Ganges voor de lijkverbranding. Dat was makkelijk te zien, want zij hadden steeds een dood lichaam bij zich, wat weer te zien was doordat het op een draagbaar lag, gewikkeld in kleurige stoffen. Onder het roepen van "Raamraam." wordt zo'n lichaam dan naar de Ganges begeleid. We zagen zelfs een auto rijden met een lichaam dat op het dak bevestigd was, een bizar gezicht.
Op het station was het ontzettend druk. Duizenden mensen stonden, zaten of lagen te wachten op hun trein en er werd omgeroepen dat treinnummer zus en zo op tijd was. Blijkbaar is dat bijzonder. Volgens Katarina hebben de meeste treinen enorme vertragingen en is het normaal dat je uren moet wachten. Stoelen zijn er niet veel dus dat betekent wachten op de grond, buiten voor het station. Treinen hebben we overigens niet veel gezien, eentje slechts.
We hadden nog tijd over voordat we de rest zouden ontmoeten dus ik besloot om in mijn eentje een eindje langs de Ganges te wandelen. Eerst maar even iets kopen voor het goede doel en wat nootjes uitdelen aan de arme kinderen (met enorme snotneuzen).
Ik werd vervolgens aangesproken door een jongen van een jaar of 16, of ik zijn winkel wilde zien. Och ja, ik had genoeg tijd dus dat kon ik wel doen. Onderweg mocht ik ook even kijken naar hoe zijde gewoven wordt, een echt monnikenwerk en mooi voor de foto. De oom van de jongen probeerde me een dure pashmina shawl te verkopen voor 6000 roepie. Het was echt heel mooi materiaal maar de prijs was echt te hoog voor mij. No deal dus.
Dan nog maar verder langs de Ganges gewandeld. Ik zag een man die er echt vreemd uitzag: hij had een hoed met eraan allerlei munten, ook euromuntjes en dollars, als een soort van hangers. Verder droeg hij een hesje gemaakt van nootjes, erg kleurrijk en apart. Naast hem zat nog een ander, monnikachtig type met grote baard en oranje kleren. Ik moest even bij hen op hun kleed gaan zitten, maar ze zeiden niks. Ik kreeg een visitekaartje onder mijn neus geduwd waarop stond dat deze man een gelofte had afgelegd om 14 jaar niet te spreken. Hij antwoordde wel in gebarentaal en hij schreef wel dingen op een blaadje. Het bleek dat hij al zeven jaar niet had gesproken, pas 30 was, in de Himalaya woonde en een paar maanden per jaar langse heilige plaatsen in India reisde om te mediteren. Hij had ook iéts met een Italiaan, dat was zijn beschermheer of iets dergelijks en hij leefde van fruit en melk. Hij was verder wel vrolijk en vriendelijk en we hadden een grappig gesprek. Ik had nog wat nootjes in mijn rugzak maar die mocht hij niet hebben. Ja, koffie (ik koop steeds van die eenpersoonszakjes Nescafe) wilde hij wel. Iemand werd op pad gestuurd om heet water te halen. Op een bepaald moment kwam er een jongen aan en die zei tegen mij: je moet opletten want in India zijn veel oplichters. Toen de zwijgzame monnik dat hoorde, werd hij woedend en sloeg die jongen eerst tegen zijn gezicht en wilde hem toen met zijn stok te lijf gaan. Toen vond ik het niet zo gezellig meer en ik besloot om die koffie dan maar te laten zitten. Wat een anticlimax!
Het was inmiddels tijd om de rest op te gaan zoeken voor een boottochtje op de Ganges. Bij de Main Ghat werd weer een ceremonie gehouden die we nu vanaf het water konden zien. Het was minder leuk dan de eerste keer toen we er speciaal om half zes voor op hadden moeten staan. Wel was het veel drukker en dan te bedenken dat dit ritueel twee keer per dag plaatsvindt...
We sloten de week af met een bezoekje aan een restaurant dat Europees eten serveert en we kunnen weer terug kijken op een week met leuke lessen en interessante ervaringen. Op naar de laatste waarin veel feestjes op het programma staan.
Thuis aangekomen moest ik mijn Saritop passen want die bleek inmiddels te zijn afgeleverd. Uiteraard moest ik de hele Sari aantrekken en aan de hele familie showen en ik moet zeggen: het staat niet slecht en het ziet er echt chique uit!