Maandag 19 januari

De eerste dag van de laatste week alweer. Vandaag wordt het een drukke dag, want we hebben een heleboel voor te bereiden: de lessen voor de kinderen en voor de docenten en vrijdag is er een afscheidsfeestje voor ons en daar moet ook nog het een ander voor gedaan worden dus genoeg te doen.
Maar eerst weer een gewone les. Dit keer waren er veel meer kinderen, het is dan ook iets minder koud dan vorige week. Ik zie zelfs kinderen die ik volgens mij nog maar een of twee keer heb gezien...voor hen is het extra moeilijk om aan te haken, want zij hebben de uitleg en de betekenis van diverse woorden gemist. Julie wilde graag een liedje met hen zingen maar dat ging niet helemaal vlekkeloos. Ik hoorde zelfs een jongen die constant net een seconde te laat was wat een erg apart effect aan het geheel gaf. En als ik met mijn niet muzikale gehoor zoiets al waarneem, dan wil dat zeker iets zeggen. Volgende keer beter en synchroner zullen we maar zeggen.
Vandaag is er ook een feestje op school, want Pierre, de Nederlandse beschermheer van de school, is jarig. Er zijn minstens vijftig mensen: kinderen, docenten, vrienden en bekenden. Velen hebben een versje of liedje ingestudeerd en er wordt een spel gespeeld: in een emmertje zitten briefjes met opdrachten en alle docenten moeten een briefje pakken. Hierop staat bijvoorbeeld dat ze iets moeten zingen, doen alsof ze een baby zijn of met Pierre moeten dansen. Best grappig, maar met zoveel mensen wordt het een langdurige kwestie. Wij moeten ineens ook iets doen, dansen. Ann Cathrin komt met het gweldige idee om de Macarena te doen. Haha, die kent niemand hier en het lijkt net alsof we iets geweldigs hebben ingestudeerd en we krijgen een groot applaus en vel respect. De lekkere taart en snacks (samosa) pikken we nog even mee maar dan moeten we echt werken. This is not a holiday!
Julie en ik gaan naar een internetcafe om voor te bereiden. Het duurt allemaal vreselijk lang en het lukt niet om documenten te veranderen. We gaan van computer naar computer en uiteindelijk blijken we een virus te hebben opgelopen en is mijn hele memorystick gewist. This is India! Wat een sof.
Dan maar naar de laatste Hindiles, we vragen voor de vertaling van allerlei emotionele afscheidszinnetjes zoals: Dank je voor de gasthpvrijheid. Ik zal jullie nooit vergeten. Het was geweldig. Ik zal jullie missen. En Ik hoop nog eens terug te komen.
Hierna wwer vlug naar yoga en ik moet zeggen: het lijkt of we allemaal echt een stuk leniger en soepeler zijn geworden in deze twee weken.
Ik ga nog even naar een andere internetcafe om te kijken of ik nog het een en ander voor morgen kan doen en dan vroeg naar huis om te werken. Gelukkig kan ik de laptop van Katarina lenen!